شاتر چیست

فهرست

شاتر دوربین
Cyclopedia of Photography عکاسی 1911 را به شکلهای “غلتکی کور” و “دیافراگم” تقسیم می کند که تقریبا به نوع کانال کانال و نوع برگ مربوط است.

کرکره های دوربین را می توان در موقعیت های مختلف نصب کرد:

کرکره های صفحه معمولا در یک مونتاژ لنز (شاتر مرکزی) و یا به ندرت بلافاصله پشت (شاتر پشت لنز) و یا حتی به ندرت، در مقابل یک لنز، و خاموش کردن پرتو نور که در آن تنگ است .
کرکره های افقی کانونی در نزدیکی فوکوس قرار می گیرند و برای کشف فیلم یا حسگر حرکت می کنند.

کرکره های پشت لنز در برخی دوربین ها با قابلیت تعویض لنز محدود استفاده شده است. کرکره های جلوی لنز، گاهی به سادگی یک کلاه لنز که برای مواجهه طولانی مورد نیاز جایگزین شده و جایگزین شده است، در روزهای اول عکاسی استفاده می شود. از مکانیسم های دیگر از دیافراگم و پرده کشویی استفاده شده است. هر چیزی که فیلم را برای یک زمان معین به نمایش می گذارد، کافی است.

زمانیکه یک شاتر باز می شود (زمان نوردهی، اغلب “سرعت شاتر” نامیده می شود) توسط یک مکانیزم زمان سنج تعیین می شود. اینها در ابتدا پنوماتیک (شیشهای جامد) و یا ساعت کار بود، اما از اواخر قرن بیستم بیشتر الکترونیک بودند. کرک های مکانیکی به طور معمول تنظیم زمان داشتند، جایی که شاتر هنگامی که دکمه فشرده شده بود باز می شد و تا زمانی که دوباره فشار داده می شد باز باقی بماند. لامپ در جایی که شاتر باقی می ماند تا زمانی که دکمه فشرده شده بود (در ابتدا با فشار دادن یک لامپ لاستیکی واقعی عمل می کرد) و قرار گرفتن در معرض لحظه، با تنظیمات بین 30 “تا 1/4000” برای بهترین کرکره های چوبی، سریع تر برای کرکره های کانال فلاش، و بیشتر برای انواع اساسی محدود است. میزان تقارن زمان قرار گرفتن در معرض در ثانیه اغلب برای حکاکی کردن تنظیمات شاتر استفاده می شود. به عنوان مثال، علامت گذاری به علامت “250” به معنای 1/250 “است. در عمل عمل نادرستی ایجاد می کند.

زمان قرار گرفتن در معرض و دیافراگم موثر لنز باید با هم باشد تا بتواند میزان نور مناسب برای فیلم یا سنسور باشد. علاوه بر این، زمان قرار گرفتن در معرض باید مناسب برای رسیدگی به هر حرکت موضوع باشد. به طور معمول آن باید به اندازه کافی سریع باشد تا “سرعت حرکت” را “توقف” کند، مگر اینکه یک درجه کنترل حرکات حرکتی مورد نظر مورد نظر باشد، به عنوان مثال برای احساس حرکت.

اکثر شیشهای یک سوئیچ همگام سازی فلاش برای ایجاد یک فلاش، اگر متصل باشد. این مسئله کاملا پیچیده با پرده های مکانیکی و فلاش های باریک بود که زمان قابل توجهی برای رسیدن به روشنایی کامل، کرکره های کانال هواپیما ایجاد کرد که این کار را حتی دشوارتر می کرد. فلاش های ویژه ای طراحی شده اند که دارای سوختگی طولانی مدت بوده و صحنه را برای مدت زمان طولانی گرفته شده توسط یک شکاف شاتر هواپیما فوکوس برای حرکت در فیلم پخش می کنند. این مشکلات عمدتا برای پرده های غیر کانونی فلاش با ظهور دستگاه های فلش الکترونیکی که عملا بلافاصله به آتش کشیده می شوند و فلاش بسیار کوتاه را منتشر می کنند، حل شده است.

هنگام استفاده از یک شاتر کانال کانونی با یک فلاش، اگر شاتر در سرعت X-sync خود تنظیم شده یا کندتر باشد، کل فریم هنگامی که فلاش سوزانده می شود (در غیر این صورت فقط یک باند فیلم در معرض قرار می گیرد) در معرض قرار می گیرد. برخی از فلاش های الکترونیکی می توانند یک پالس طولانی تر با شاتر کانال فوکوس که در سرعت شاتر بسیار بالاتر عمل می کنند سازگار باشد. شاتر کانونی فوکوس همچنان اعوجاج های شاتر کانونی را به یک موضوع سریع حرکت می دهد.

فیلمبرداری با استفاده از یک شاتر دیسک دوار در دوربین های فیلم، یک دیسک به طور مداوم چرخش است که تصویر را با یک آینه رفلکس در طول حرکت متناوب بین قرار گرفتن در معرض قاب پنهان می کند. دیسک پس از آن به یک بخش باز باز می گردد که کادر بعدی فیلم را در بر می گیرد در حالی که توسط پین ثبت نام برگزار می شود.
شاتر کانال افقی
شاتر فوکوس. پرده های پلاستیکی به صورت عمودی حرکت می کنند.
مقاله اصلی: شاتر Focal-plane

یک شاتر کانال فوکوس فقط در مقابل فیلم در فوکوس قرار گرفته است و تا زمانی که قاب کامل در معرض قرار گرفته است، دیافراگم را در سراسر فیلم حرکت می دهد. کرکره های کانال افقی معمولا به عنوان یک جفت پارچه، فلز، و یا پرده های پلاستیکی به کار می روند. برای سرعت شاتر کمتری نسبت به یک نقطه خاص (شناخته شده به عنوان